SŁOWO

NA DZISIEJSZĄ NIEDZIELĘ

31.05.2020

Jeden język – język życia i miłości.

Drodzy: Siostry i Bracia – Parafianie i Goście.

Szczęść Boże.

"Nie zostawię was sierotami" (J 14,18) – powiedział Pan Jezus. W Wieczerniku tchnął na uczniów, mówiąc: "Weźmijcie Ducha Świętego" (J 20,22). Warto z całą uwagą przypomnieć sobie jeden z opisów stworzenia człowieka. Czytamy, że "Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą" (Rdz 2,7). Bóg u zarania dziejów podzielił się z nami swoim oddechem, czyli swoim życiem.

Dziś, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, jest nam dane odkryć i doświadczyć, iż jest to jedno i to samo tchnienie. Jezus przychodzi i staje wśród nas, tam, gdzie przebywamy, gdzie często "drzwi są zamknięte", bo czegoś się lękamy. Staje i przynosi pokój! On chce, byśmy ożyli w miejscach „pustki”. Bóg jest życiem i pragnie życia dla każdego z nas. Pan Jezus fatyguje się, by zastać nas w naszych pozamykanych wieczernikach i by wprowadzić tam łaskę pokoju.

Jezus znów zaprasza nas wszystkich do naszych kościołów na liturgię.

Pan Jezus przychodzi dziś z darem pokoju, którego nie można mylić ze „świętym spokojem”. Jezus chce nas obdarzyć dynamiczną mocą (a nie demoniczną przemocą). Moc Ducha niesie w sobie łaskę przebaczenia. Ta zaś obdarza miłością, z obfitością rozsiewa ziarna prawdy i nadziei.  To jest dar dawany w obfitości, bo tak właśnie działa Bóg! Wszak napełnianie Duchem naczynia, jakim jest człowiek, wymaga wielkiej ostrożności. To, czym jesteśmy napełniani, jest tak drogocenne. Potrzeba ostrożności, aby nie uronić ani jednej kropli. "Czyż języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden" (Dz 2,3) zapowiadają niszczycielski ogień pożerający na swej drodze wszystko? Czyż nie bardziej podobne są do zapalonych pochodni lub latarni morskiej lub też do świeczek z chwiejącymi się płomieniem w ciemnościach nocy? To jest światło kruche, migotliwe, ale dające otuchę i radość. Można się od niego odwrócić, można je zignorować, a wtedy pozostanie tym ledwo tlącym się kagankiem. Jeśli tak zadecydujemy, to Bóg uszanuje nasz wybór, ale nie zagasi tego knotka o nikłym płomyku. Światło Ducha przeniknęło nas w sakramencie chrztu świętego i bierzmowania i jest w nas! Jesteśmy świątynią Ducha Świętego! Nie gaśmy tego Światła w sobie.

My wszyscy mamy możliwość przemawiania w taki sposób, że każdy z obecnych usłyszy swój język ojczysty. A jaki to język, który jest zrozumiały dla wszystkich? Jest to język miłości. Jest to język służby. Tenże język jest rozumiany na całym świecie, nawet jeśli słów nie używamy. Miłość bowiem nie opiera się na słowach, ale na czynach. Bo przecież "nasza ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa" (Flp 3,20). W niebie panuje język miłości, bo tam jest Bóg, który jest miłością. To jest jednocześnie głoszenie we wszystkich językach wielkich dzieł Bożych. Jak Maryja, jak święci, jak nasi przodkowie. Tak naprawdę to jedno mamy głosić: fakt, że „Panem jest Jezus”, że umiłował nas do końca, że umarł, by wyrwać nas z grzechu, że zmartwychwstał, abyśmy mieli nadzieję życia wiecznego. Głosić, że ten Jezus zesłał nam Ducha Bożego, który wszystkim objawia się dla wspólnego dobra. To są fakty, a z faktami się nie dyskutuje. My je ogłaszamy, a co z nimi zrobią słuchający – to już nie od nas zależy i nie do nas należy.

Dziś, w tę uroczystość, zamykającą w liturgii okres wielkanocny, uwierzmy całym sercem, że zostaliśmy napełnieni jednym Duchem. Nie brakuje nam darów potrzebnych do bycia wiernymi i radosnymi wyznawcami Zmartwychwstałego.

Niech nie brakuje nam odwagi do tego, aby wyjść z naszych pozamykanych wieczerników i różnych pandemii (także pandemii grzechu), i głosić tym „na zewnątrz” orędzie Bożej miłości.

Tego sobie życzmy i radośnie uczestniczmy we wspólnocie rodziny i Kościoła.

Jesteśmy z Wami

Salezjanie Wasi duszpasterze.

Dobrego i smacznego świątecznego spotkania.