SŁOWO

NA DZISIEJSZĄ NIEDZIELĘ

17.05.2020

Zapowiedź samotności

Drodzy Parafianie i Goście „odwiedzający” naszą stronę internetową.

Przeżyliśmy kolejny dynamiczny tydzień. Sytuacja wciąż się zmienia, choć nadal podlegamy ograniczeniom. Zapraszamy do uczestnictwa w liturgii, gdyż w naszej świątyni może być jednocześnie już 90 osób.   

Chrystus doskonale rozumie człowieka, zna jego potrzeby, wie, jak trudne przeżycia będą towarzyszyć w najbliższej przyszłości Jego uczniom. Ma świadomość niechybnie zbliżającej się pory odejścia do domu Ojca, a tym samym osierocenia uczniów. Wspólnie spędzony czas zjednoczył Chrystusa z uczniami. Już niedługo zostaną sierotami w wymiarze doczesności człowieka. Mistrz nie będzie obecny fizycznie w widzialnej postaci obok nich, gdyż odejdzie do nieba. Zapowiada jednak, że pozostanie z nimi w wymiarze duchowym. 

Chrystus obiecał swoją obecność nie tylko uczniom, ale każdemu, kto w Niego uwierzy. Chrystusowa obecność realizuje się w trzech wymiarach. Eucharystia to prawdziwa obecność Boga pośród nas. To prawdziwa obecność w Jego Ciele i Krwi.

Dziś na ziemi istnieją tysiące świątyń. W każdej mieszka Bóg, który czeka na przyjście człowieka. Zaprasza do zatrzymania się w biegu, czeka na chwilę obecności. W każdej minucie, w różnych miejscach świata, kapłan czyni znak krzyża świętego i rozpoczyna się spotkanie Boga z człowiekiem. Pismo Święte to nieustanne słowo, które kieruje do nas Bóg. To Jego głos pozostawiony nie tylko na kartach papieru, ale przede wszystkim przenikający nasze serca i umysły. Wystarczy wziąć do ręki tę świętą księgę i w duchu tradycji Kościoła odczytać przesłanie w niej zawarte, skierowane do każdego z nas.

Wspólnota Kościoła jednoczy się w tej prawdziwej miłości, do której Chrystus nas zobowiązał i do której nieustannie nas wzywa. On sam powiedział, że jest obecny, gdy gromadzimy się w Jego Imię. 

Człowiek może jednak stworzyć barierę pomiędzy sobą a Bogiem. Może zdecydować się na pozostanie sierotą. Dzieje się tak wtedy, gdy serce człowieka pozbawione jest miłości do Boga. A tę miłość traci się wtedy, gdy schodzimy z drogi Bożych przykazań.

Prośmy więc dziś Ducha Świętego, aby nas oświecał i prowadził drogami Dekalogu. Nie jest to łatwe zadanie. Pojawiają się setki problemów. Zdajmy sobie sprawę z tego, że możemy zadusić w sobie moc przykazań i zagasić światło, które w sobie niosą, ale byłaby to dla nas niepowetowana strata. Przykazania bowiem są drogą wolności i ku wolności.

Nie musimy nikomu się tłumaczyć z tego, że zachowujemy przykazania Boże. Po prostu zachowujmy je! A zachować je można tylko wtedy (jest to łatwiejsze), gdy wiemy, Kto i po co je dał. Ta wiedza otwiera horyzont nieogarniony. Wypełniamy przykazania nie dlatego, że inni tak robią, ale dlatego, że nasz Pan zachował przykazania Ojca.

Niech więc ten nowy tydzień, który Bóg dziś prze nami otwiera, będzie czasem błogosławionym.

Dobrej i smacznej rodzinnie niedzieli. Zakosztujmy tego wymiaru miłości.

Z Bogiem

Ks. Proboszcz ze Współbraćmi.